สมัยเด็กๆเคยอ่านเรื่องสั้นของรงค์ วงษ์สวรรค์ เกี่ยวกับไกด์ จำได้ประมาณว่าเรื่องเกี่ยวกับไกด์ผี อะไรทำนองนี้ แต่ก็ไม่ได้เอาใจใส่ในเนื้อหาของเรื่องสั้นเท่าไร เหมือนกับอ่านผ่านๆซึมซับเอาสำนวนกวนๆ พริ้วๆ มาเท่านั้นเอง
ตอนนี้มีอาชีพไกด์ บอกใครๆได้เต็มปากเต็มคำ เพราะไม่ได้ทำงานอย่างอื่นเลย แต่ไม่ใช่ไกด์ผีนะ
ไกด์หรือผู้นำทาง คำนี้เพื่อนหลายคนบอกเออดีว่ะมึงชอบเที่ยวนี่ได้เที่ยวฟรี ได้ตังค์ด้วย แต่รู้ไหมกว่าจะได้บัตรไกด์มา (เพราะไม่ใช่ไกด์ผีนี่) ต้องเข้าคอร์ส อบรมกับสถานศึกษาที่ได้รับการรับรองจากกรมการท่องเที่ยวราวๆ6เดือน (เสาร์/อาทิตย์) และต้องไปดูงานสถานที่ต่างๆอีก เช่น วัดพระแก้ว วัดโพธิ์ อยุธยา เชียงราย เชียงใหม่ โคราช ฯลฯ
แต่ก่อนจะได้เรียนต้องสอบนะครับทั้งข้อเขียน สัมภาษณ์ในภาษาที่เราเรียน เช่นหลักสูตรไกด์ภาษาอังกฤษก็จะสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษ ส่วนข้อเขียนก็มีข้อสอบครอบจักรวาลเลยเช่นถามว่าอุทยานแห่งชาติอะไรใหญ่ที่สุด และข้อสอบภาษาอังกฤษก็ออกทำนอง Tense,Structure เหมือนไปเอ็นทร้านซ์ใหม่ บรรยากาศตอนไปสอบ โอ้โห แต่ละคนมันเป็นพวก individual สูงจริงๆ ไอ้คนนั่งข้างหน้าใส่แมส ทั้งๆที่ตอนนั้นปัญหา pm2.5ยังไม่เกิด ไอ้คนนั่งหลังมันใส่หมวกแก้ปแบบเล่นกีฬาทั้งๆที่อยู่ในร่ม (ตอนหลังถึงรู้ว่ามันหัวล้าน)สอบแล้วก็ผ่านไปด้วยดี
ประกาศผลมา เฮ่อ มีเราสิทธิ์ได้เข้าเรียนด้วยแฮะ ต้องเตรียมเงินมาลงทะเบียนเกือบครึ่งแสน ตอนเรียนเพื่อนๆบางคนบอก คุ้มแล้วไม่แพงเลยเพราะเหมือนได้ไปเที่ยวไปทัศนศึกษานอกสถานที่ทั้ง กทม ภาคเหนือและ อีสาน
พอเริ่มเรียนในหลักสูตรโอ้โห หลักสูตรนี้เราต้องรู้ทั้งภาษา โบราณคดี ภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรมไทย อาหาร การพูด การปฐมพยาบาล และอีกมากมาย ขาดได้ไม่เกินจำนวน20เปอร์เซนมั้ง ถ้าจำไม่ผิด
